Recupero un pequeno texto que tiña publicado nun sevizo de aloxamento de páxinas persoais, do estilo de geocities que había hai uns cantos eóns. Nese texto falaba un pouco dos primeiros ordenadores que tiven, e tamén do motivo polo que acabei sendo un usuario de Linux.
No momento en que escribín ese texto, alá polos comezos da década do 2000, polas miñas mans pasaran só catro ordenadores:
O comezo de todo: un Spectrum+ 128K #
O meu primeiro ordenador foi un Spectrum+ 128K con unidade de cassette integrada, co que puden por primeira vez poñer en práctica o pouco que sabía de BASIC. Si, antes de que caese nas miñas mans ese ordenador, eu era tan só un programador de lapis e papel.
Ola, PC! #
No 1993 comprei o meu primeiro PC: un Intel 486 a 33MHz (ao que uns anos máis tarde lle cambiei o procesador por un i486DX2 a 66MHz) que era una pequena xoia: 8MB de RAM, 240MB de disco (cando estaba a piques de xubilalo conseguinlle outro disco de 120MB), unha tarxeta gráfica Cirrus Logic con Vesa Local Bus que iba bastante ben (aínda que o VLB perdera despois a guerra fronte o PCI), e unha ma-ra-bi-llo-sa controladora de disco IDE Promise DC4030 que contaba tamén con Vesa Local Bus e 512KB de caché fí-si-ca on-board -nada de parvadas de caché por software-. Esta preciosidade de controladora IDE tiña todo un procesador i286 dedicado á xestión da caché (todo un i286 para o disco duro, nuns anos nos que todavía había PCs que o empregaban como procesador principal!!!), e podo gabarme de que se merendaba aos primeiros Pentium que saíran ao mercado no tocante a transferencia de disco.
Ao segundo ano compreille unha SoundBlaster 16 (hai que ver o que alucinei co son cando arrancaba o X-Wing) e unha unidade de CD. Foi neste PC no que tiven os meus primeiros contactos con Linux. Instalei un par de veces unhas distribucións que caeron nas miñas mans (non recordo cales), ainda que eran moi básicas e desinstaleinas para seguir traballando con Windows (si, si, un tamén ten un pasado escuro). O máis exótico que fixen foi instalarlle o Sun Solaris 7 para PC, nun arrebato de tolemia que me deu cando Sun comezaba os seus primeiros tanteos cara as plataformas PC. Tampouco é que durara moito, a verdade.
No que respecta ó Windows, ese PC tíveno funcionando con Windows 3.1, logo con Windows 3.11 e finalmente pasei ó Windows 95. Farto da lentitude coa que se movía, din un pasiño atrás e volvín ó Windows 3.11 (despois de acostumarme á lentitude do Windows 95, o Windows 3.11 parecía volar).
Adeus a Intel #
No ano 1999 decido darlle a xubilación ó 486 (que xa traballara o seu) e aparecen os primeiros síntomas de rebeldía: pásome a AMD. O seguinte PC foi un AMD K6-2 a 350MHz, con 64MB de RAM e 6 GB de disco. A tarxeta gráfica era una S3 Trio3D, que un par de anos despois cambiei por unha Voodoo3 3000 con saída de TV (a S3 non se levaba moi ben con Linux). Para o son puxéralle unha SoundBlaster PCI 128, e máis tarde cambieina por una SoundBlaster Live! Value. Este PC tíveno dende un principio con Windows 98, do que non me baixei porque movíase bastante ben e non precisaba nada máis.
Foi con este PC co que me embarquei de cheo en Linux. E curiosamente, a miña viaxe linuxeira produciuse por obra e gracia de Hewlett-Packard. A compra da miña primeira regrabadora de CDs (unha pésima HP CD-Writer Plus) foi o empuxón (non o único, pero un dos máis decisivos) que me fixeron comezar a utilizar Linux como SO habitual e deixar Windows só para os casos imprescindibles.
Esa grabadora era tan, tan mala funcionando baixo Windows (cousiñas de HP), que se me facía realmente urxente atopar outro SO no que poder utilizala. Resulta que con Linux iba de marabilla: despois de botar a peder caixas e caixas de CDs en grabacións abortadas usando Windows, non volvín a estragar un CD máis despois de cambiar a Linux.
En Linux había programas de grabación con interfaz gráfica, coma o K3b, pero se querías aprender un pouco sobre os detalles técnicos, o normal era acabar tirando de liña de comandos e de paquetes coma o cdrdao e as cdrtools. Era un pouco difícil ao principio, pero logo xa ibas colléndolle o tranquillo e entendendo o que era unha grabación de pista -track-at-once-, de sesión -session-at-once-, ou de disco completo -disc-at-once-. Lémbrome de que unha das cousas que máis satisfacción me deron foi conseguir grabar un disco de música en directo, que non tiña pausa entre unha canción e outra, sen que quedaran silencios entre pistas.
Así que vin que Linux era un SO totalmente fiable para grabar CDs (algo que era do máis moderno que podía haber na informática doméstica), decidín embarcarme de cheo e adoptalo como o meu SO habitual. Con Windows na recámara gracias ó arranque dual, claro.
Nun principio instalei Suse 6.2, logo Suse 6.3 e incluso cheguei a comprar o Suse 7.0, todo na súa caixiña cos manuais e os CDs. Suse era unha distribución que non estaba nada mal. Viña con moitos paquetes de software, e apenas tiña necesidade de andar a buscar ningunha aplicación extra (contexto: o ADSL aínda estaba comezando a desplegarse e as conexións a InfoVía eran con modems telefónicos). Por desgraza, chegou un momento no que Suse mudou de política e deixou de permitir a descarga das ISO’s para plataformas PC. Despois diso, e grazas á poderosa influencia dun compañeiro de traballo, paseime a Slackware. Co AMDK6-2 cheguei ata a Slackware 8.1. Daquela o reto era conseguir que todo o hardware instalado do PC funcionase (nos comezos de Linux os fabricantes daban moi pouco soporte -anda, como agora!-), e conseguín ter operativo absolutamente todo, incluída a saída de TV da Voodoo e a síntese por tabla de ondas da SoundBlaster Live! (outra marabilla, por certo).
O meu primeiro portátil #
En 2003 chego á conclusión de que o AMDK6-2 xa se está quedando pequeno (a pesar de terlle ampliado a RAM a 192MB -que fixo que mellorara bastante-), e tomo unha das decisións máis difíciles que tiven que tomar na miña vida informática: ¿sobremesa ou portátil?. Despois de pensalo moito, decidinme por un portátil por moito que tivese que renunciar a moitas cousas (a tarxeta de son con síntese por tabla de ondas, por exemplo). Por outro lado, tamén gañaba moito: traballaba durante a semana fóra da casa, e podía ir con el dun lado para outro, ou sentarme en calquera sitio a teclear sen que o ordenador ocupase tanto espazo.
Despois de moito buscar, decidinme por un Toshiba 2450-101, que tiña case todo o que buscaba, a saber:
- Un procesador potente (a duración da batería importábame máis ben pouco).
- Unha pantalla grande (15" estaba máis que ben, daquela).
- Portos USB 2.0. Este Toshiba tiña 3, que non estaba nada mal. O do USB 2.0 era con vistas ao futuro, porque era algo bastante novo e non había moitos periféricos que o empregasen, pero unha posible regrabadora de DVDs no futuro seguramente o agradecería (ou esixiría).
- Un porto FireWire (IEEE 1394). Daquela tiña unha cámara de vídeo dixital MiniDV, polo que era de parvos non comprar o portátil con ese interfaz.
- Memoria RAM dabondo. 256MB non eran algo desmesurado, pero bastaban para moverse ben.
- O máximo almacenamento posible. 30GB eran o mínimo que buscaba. Sería mellor algo máis, pero sempre se lle podía cambiar o disco cando fixera falla.
- Lector DVD e regrabadora de CD. A unidade combo era moi práctica. Aínda que nun futuro comprara unha regrabadora de DVD externa, o poder contar cunha regrabadora de CDs no portátil para grabar un CD en calquera sitio resultaba moi práctico.
- Ranuras PCMCIA. Daquela todos os portátiles viñan con esta ranura. Este viña con dúas, que nunca se sabe…
- IrDA. O Bluetooth aínda non existía, e a conexión con moitos dispositivos, coma os teléfonos móbiles, facíase con infravermellos.
- Unha boa tarxeta gráfica. Tendo en conta que era algo que non se podía sustituír no futuro, tiña que ser boa dende o principio. Ademáis, os últimos modelos de tarxetas gráficas con memoria compartida non me facían moita gracia e dábanme mala espiña no tocante á súa compatibilidade con Linux. A nVidia do Satellite 2450 era bastante golosa, que queredes que vos diga…
- Unha boa tarxeta de son. Isto é algo que non conseguín con este modelo. Había outros modelos de Toshiba con tarxetas Yamaha que tiñan síntese por tabla de ondas, pero que ou non cumplían os requisitos anteriores ou se pasaban de precio. Así que a síntese foi algo ó que tiven que dicir adeus, e boteina de menos durante moito tempo. Hoxe, pola contra, retomei o gusto pola síntese FM e os sintetizadores analóxicos, para que vexades o que cambiamos cos anos.
- Un porto serial. Isto foi outra cousa á que tamén tiven que renunciar. Incomprensiblemente para min, os portos serial eran algo que estaba en desaparición cando comprei ese primeiro portátil, mentres que os portos paralelos todavía resistían. Non lle atopaba explicación ningunha porque impresoras USB xa había a montóns (o uso principal dos portos paralelos), mentres o RS-232 seguía máis vixente ca nunca: programadores de PICs e de EEPROMs, equipos de comunicacións (routers, hubs, etc…). Por sorte, cos anos o USB foi substituíndo ao RS-232 e xa non se lle bota de menos.
E chegamos ata hoxe #
E aquí remata esta pequena introdución da miña vida informática. Ese portátil Toshiba botou comigo bastante tempo. Moitas distribucións de Slackware, moitas recompilacións do kernel. Logo apareceron a WiFi, o Bluetooth, os móbiles 3G cos que nos podiamos conectar a internet (que vellos somos!). Como xa comentei, daquela pasaba máis tempo argallando para conseguir que funcionase tal ou cual cousa, que empregando o ordenador como ferramenta de traballo. Cheguei incluso a programar unha pequeniña utilidade que permitía inicializar as comunicacións IrDA para usalas en Linux.
Despois dese portátil xa non viñeron máis. Un bo día dixo “ata aquí chegamos” e deixou de acender (supoño que algún fallo da gráfica, que era o que adoitaba a ser o problema máis común). Comencei a usar de novo ordenadores de sobremesa porque quería contar con dispositivos de almacenamento en rede e montar un pequeno servidor na casa para acceder a música, pelis, etc…
Para o meu uso personal, o que fago é empregar o portátil do traballo, ó que lle conecto un disco externo por USB para arrancalo con Linux, e punto. Non preciso máis.
Slackware tamén é algo do pasado. Durante moito tempo usei Ubuntu. Aínda que hoxe en día haxa cousas que non me gusten (que non lles gusten a moitos), o certo é que Ubuntu fixo un gran traballo facilitando o uso de Linux á xente con menos coñecementos de informática. Ao César o que é do César. Agora non teño distribución fixa. No momento de re-escribir esto estou usando Linux Mint, pero tamén usei Debian, e vai ti saber o que acabarei usando no futuro.